Fundacja Audiodeskrypcja
Drzwi do kultury i sztuki

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 13, styczeń 2011 15:22

W przypadku, kiedy treść dialogu, ani ton głosu nie sugerują tego, co za chwilę się wydarzy, widz niewidomy może czuć się zdezorientowany nie wiedząc skąd padł strzał. Audiodeskrypcja w tej scenie powinna się zatem pojawić w trakcie rozmowy prowadzonej przez bohaterów. Audiodeskryptor przy opisie każdej sceny musi samodzielnie zdecydować, czy akcja na tle dialogów jest na tyle ważna, iż bez audiodeskrypcji osoba niewidoma zagubi wątek historii lub nie zrozumie sensu sceny.

     Audiodeskrypcja obrazu powinna oddziaływać na widza niewidomego w tym samym czasie i w ten sam sposób, jak ten obraz oddziaływuje na widzącą część widowni. Opisując komiczną scenę, która wywołuje śmiech osób widzących, opisz ją tak, by słowa wywołały śmiech widzów niewidomych. Nie jest to proste, więc poszukiwania odpowiednich słów mogą zająć więcej czasu. Osoby niewidome słyszą ton głosu oraz tło dźwiękowe, dzięki którym odczytują atmosferę i nastrój sceny, potrafią identyfikować stan emocjonalny bohatera. Opisując scenę zestawiaj dźwięki filmu z audiodeskrypcją w taki sposób, by łatwiej można było uzyskać odpowiednią reakcję widzów. Dodatkowa informacja o tym, iż np. atmosfera jest ciężka, nastrój pogodny, ktoś mówi, krzyczy, śpiewa, jest zbędna. Źródło dźwięku wskazujemy jedynie wtedy, kiedy utrudniona lub niemożliwa jest jego identyfikacja np. książka spada na podłogę, podmuch wiatru odwraca kartki kalendarza. W audiodeskrypcji nie opisujemy dźwięków np. wystraszyła się mocno, chropowaty, łagodny szelest, diabelski śmiech, szczery uśmiech. Tu, podobnie jak przy opisywaniu scen i postaci unikamy subiektywnych przymiotników i przysłówków. Osoba niewidoma słyszy dźwięki i potrafi samodzielnie określać ich charakter. Dźwięki powinny być rozpatrywane zawsze w kontekście danej sceny. Jeśli bohater zostaje zraniony w udo, ponad raną zaciska pasek i słyszymy krzyk, to zamiast informacji, iż bohater krzyczy z bólu, obiektywnie opisz wyraz jego twarzy. Nigdy nie opisuj tego co jest oczywiste. Kiedy słyszymy dzwonek telefonu, zamiast stwierdzenia, iż dzwoni telefon, opisuj reakcję bohatera na dany dźwięk np. spogląda na wyświetlacz komórki, podnosi słuchawkę. Nie staraj się wypełniać każdej przerwy między dialogami, pozwól widzom niewidomym wsłuchać się w atmosferę sceny, którą tworzą głosy aktorów, muzyka, efekty dźwiękowe, ale także cisza. Zbyt dużo opisów może wywoływać zmęczenie, a nawet irytację.