Fundacja Audiodeskrypcja
Drzwi do kultury i sztuki

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 13, styczeń 2011 15:22

     Podobnie mało znane, charakterystyczne gesty, ruchów, jako przekaz niewerbalny, które wykonywane są przez konkretne osoby w określonych sytuacjach powinny znaleźć odzwierciedlenie w audiodeskrypcji.

Przykład:

[Profesor wychodzi z klasy. Rozlega się trudny do identyfikacji dźwięk.]

Audiodeskrypcja:

Chłopcy wsuwają palec wskazujący pomiędzy policzek a zęby. Poruszają nim szybko na boki jednocześnie wydychając powietrze.

[LUDWIK:]

- o co chodzi?

[ROMEK:]

- Tak, o co chodzi? Przecież to jest profesor Syfon!

     Zamiast określania gestu, jako "syfon" audiodeskryptor powinien opisać ten gest. Dzięki audiodeskrypcji widz niewidomy dowiaduje się, w jaki sposób uczniowie wykonują gest, za pomocą, którego uzyskują dźwięk podobny do tego, który wydaje syfon.

     Audiodeskryptor powinien unikać używania słów typu zauważamy, widzimy. Zamiast tego należy od razu opisać to, co widzimy i zauważamy. Audiodeskrypcja pozwala by widz niewidomy wiedział, co wydarza się na ekranie w danej chwili, w danym momencie.

     Opis sceny jest podstawową częścią audiodeskrypcji. Scena to ciąg sytuacji, wydarzeń, które przyczyniają się do rozwoju fabuły. W audiodeskrypcji sceny wykorzystuje się cztery główne kategorie informacji: kiedy, gdzie, kto i co.

     Wyjątek stanowią sceny, które zmieniają się bardzo szybko. Audiodeskrypcja zmieniających się scen ogranicza się wówczas do jednego lub kilku słów, które maksymalnie odzwierciedlą treść wizualną każdego obrazu.

Przykład:

Audiodeskrypcja:

Kolejno wyłaniają się obrazy: nawołujący samiec głuszca, myszołów, wschodzące za drzewami słońce.