Konsultacja ws. implementacji dyrektywy 2007/65/WE o audiowizualnych usługach medialnych

Szczegóły: Utworzono: poniedziałek, 24, sierpień 2009 21:09; Opublikowano: niedziela, 30, sierpień 2009 18:09; Odsłony: 150123

Białystok, 24.08.2009 r.

Szanowni Państwo

W związku z prowadzonymi konsultacjami społecznymi w zakresie implementacji dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych (2007/65/WE) z dnia 11 grudnia 2007 r. pragniemy zgłosić propozycję, by w nowelizowanej Ustawie o radiofonii I telewizji znalazły się przepisy regulujące w przejrzysty sposób dostępność usług audiowizualnych dla osób niewidomych i niesłyszących, określając warunki stosowania audiodeskrypcji, napisów, języka migowego, a także procent ich udziału w programie telewizyjnym. Proponowane przez Fundację Audiodeskrypcja zmiany legislacyjne mogą przyczynić się do zapewnienia osobom z niepełnosprawnością odpowiedniego dostępu do usług audiowizualnych. Dostęp do audiowizualnych usług medialnych nie jest luksusem, lecz jest prawem wszystkich obywateli, w tym również z niepełnosprawnością.

Na str. 24 zapis:

„Ponadto proponuje się wprowadzenie do ustawy terminu audiodeskrypcja (jako pkt 28 w art. 4) który oznaczałby werbalny, dźwiękowy opis obrazu i treści wizualnych zawartych w audycji telewizyjnej przeznaczony dla osób z niepełnosprawnością narządu wzroku, umieszczony w audycji lub rozpowszechniany równocześnie z nią.”

Pragniemy wyrazić poparcie dla zaproponowanej definicji terminu audiodeskrypcja. Umieszczenie definicji tego terminu w ustawie pozwoli uniknąć niejasności co do definiowania techniki audiodeskrypcji w odniesieniu do usług audiowizualnych oraz zapewni jej prawidłowe zastosowanie.

Proponujemy także, aby w nowelizowanej Ustawie o Radiofonii i Telewizji znalazł się zapis, który umożliwi osobom z problemami widzenia odbiór napisów zamieszczanych na dole ekranu.

Audiotekst [ang. Audio subtitling] - werbalne, dźwiękowe odczytywanie napisów pod filmem, napisów pojawiających się na dole ekranu w trakcie trwania audycji.

Uzasadnienie

Obecna sytuacja ukazuje, iż świadomość na temat udostępniania napisów osobom z problemami widzenia jest znikoma. Osoby prowadzące audycje często podają jedynie informację, iż np. dane kontaktowe znajdują się na dole ekranu, odcinając tym samym dostęp do tych danych osobom, które nie są w stanie ich odczytać. Podobnie jest z filmami obcojęzycznymi, w których napisy pod filmem nie są odczytywane przez lektora.

Wprowadzenie lektora do odczytywania napisów pojawiających się na dole ekranu podczas trwania audycji oraz lektora odczytującego napisy pod filmem pozwoli osobom z problemami widzenia usłyszeć treść napisów, które dotąd pozostawały poza ich zasięgiem.

O audiotekście {audio subtitling} więcej w dokumencie „The future of access to television for blind and partially sighted people in Europe”:

www.euroblind.org/fichiersGB/access-TV.html

http://www.tinyurl.pl?lSVdcI7A

Proste w obsłudze menu nawigacyjne.

Jedna z innowacji dyrektywy AVMS dotyczy wprowadzenia – po sugestii ze strony Parlamentu Europejskiego – przepisów mających na celu ułatwienie dostępu do audiowizualnych usług medialnych dla osób z niepełnosprawnością. Zgodnie z punktami preambuły 64 i 67 które nawiązują do kwestii dostępności, do środków pozwalających na osiągnięcie dostępności audiowizualnych usług medialnych zaliczono także proste w obsłudze menu nawigacyjne.

Fundacja Audiodeskrypcja zwraca uwagę, iż nie zostało ono uwzględnione w założeniach do nowelizowanej ustawy.

Wprowadzenie zapisu dotyczącego stosowania prostego menu nawigacyjnego, jako środka ułatwiającego, a nawet umożliwiającego odbiór usług audiowizualnych jest niezbędne ze względu na ograniczenia percepcyjne osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu. Uruchomienie usługi audiodeskrypcji, napisów, języka migowego może okazać się niemożliwe bez prostego menu nawigacyjnego. Aby móc zapewnić osobom z niepełnosprawnością wzroku i słuchu dostęp do telewizji, jako źródła wiadomości, kultury, rozrywki i informacji, muszą one mieć również zapewniony dostęp do oferowanych programów i sprzętu telewizyjnego.

Potrzeba Dostępnego sprzętu telewizyjnego umożliwiającego odbiór usług audiowizualnych.

Polska jak do tej pory nie posiada postanowień dotyczących dostępności sprzętu telewizyjnego w swych ramach prawnych.

Warto jednak zwrócić uwagę na ten aspekt w kontekście telewizji satelitarnej, telewizji kablowej oraz cyfryzacji telewizji naziemnej. Telewizja cyfrowa bowiem dysponuje potencjałem zwiększenia dostępu do usług audiowizualnych osobom z niepełnosprawnością wzroku i słuchu. Telewizja cyfrowa stwarza możliwość wdrażania i oferowania takich usług jak audiodeskrypcja, napisy, język migowy oraz proste menu nawigacyjne, znacznie łatwiej niż transmisja analogowa. Słusznym zatem jest by już teraz, w fazie planowania, uwzględnić aspekt dostępności sprzętu telewizyjnego, dekoderów, przystawek, dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu.

Nie powinno to być jednak specjalne rozwiązanie sprzętowe przeznaczone jedynie dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu, co znacznie zwiększyłoby jego koszt, lecz rozwiązanie sprzętowe stosowane powszechnie i w pełni dostępne. Ku temu ma nakłaniać producentów także the European eAccessibility Communication.

http://www.euroblind.org/fichiersGB/access-TV.html

http://www.tinyurl.pl?vK4T4BPw

W nowelizowanej ustawie powinny znaleźć się zatem zapisy, które byłyby skorelowane z konkretnymi zobowiązaniami dotyczącymi dostępności oferty programowej, nałożonymi na operatorów telewizyjnych, ale także z zobowiązaniami dotyczącymi dostępności sprzętu telewizyjnego, dekoderów, przystawek nałożonymi na podmioty rozprowadzające ten sprzęt.

Dodatkowo przepisy prawne powinny zobowiązywać zarówno operatorów telewizyjnych oraz podmioty rozpowszechniające sprzęt do upewnienia się, że ich oferta jest dostępna dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu. Ważne jest przy tym by były to zapisy wiążące i by konieczne było ich wdrożenie w konkretny sposób.

Grupa robocza w sprawie dostępu osób niepełnosprawnych do audiowizualnych usług medialnych. Dokument zawierający podstawowe informacje porównawcze:

http://www.epra.org/content/english/press/papers/Tallinn/wg2_access_disabled_EPRA_2009_04_final.pdf

http://www.tinyurl.pl?2lwtc5Ba

Z doświadczeń innych krajów wynika, iż brak mechanizmu wdrożeniowego służącego realizacji tego przepisu, sprawia, iż tym samym jest on stosowany w bardzo ograniczonym zakresie i wyłącznie przez nadawców publicznych.

W kwestii finansowania środków dostępności oraz obowiązków w tym zakresie są one zazwyczaj dostosowywane w zależności od udziału widowni i przychodów. Na przykład w Wielkiej Brytanii kodeks dostępu ma zastosowanie do większości popularnych kanałów, tzn. tych ze średnim udziałem widowni we wszystkich brytyjskich gospodarstwach domowych na poziomie 0,05% przez okres 12 miesięcy, które mogą pozwolić sobie na spełnienie celów w zakresie dostępu przez przekazanie na ten cel do 1% swoich przychodów ogółem. Zobowiązania dotyczące usług publicznych (które zazwyczaj obejmują zasady dostępności) nałożone na nadawców publicznych są finansowane z opłaty licencyjnej.

Na str. 18 w pkt 1a. i pkt 2. Oraz na str. 23 art.18 ust.1 proponujemy dodać w zapisach dotyczących rażącego i poważnego naruszania zakazu nawoływania do nienawiści ze względu na rasę, płeć, narodowość lub religię, również sformułowanie obejmujące osoby z niepełnosprawnością.

str. 18 pkt 1a. zapis:

„ 2) rozpowszechniany program rażąco i poważnie narusza zakaz nawoływania do nienawiści ze względu na rasę, płeć, narodowość lub religię, lub przepisy art. 18 ust. 4 i 5, i w programie tym, w okresie ostatnich 12 miesięcy, co najmniej dwukrotnie zamieszczone zostały treści nawołujące do takiej nienawiści lub naruszające te przepisy.”

Proponujemy zastąpić:

„ 2) rozpowszechniany program rażąco i poważnie narusza zakaz nawoływania do nienawiści ze względu na rasę, niepełnosprawność, płeć, narodowość lub religię, lub przepisy art. 18 ust. 4 i 5, i w programie tym, w okresie ostatnich 12 miesięcy, co najmniej dwukrotnie zamieszczone zostały treści nawołujące do takiej nienawiści lub naruszające te przepisy.”

str. 18 pkt 2. Zapis:

„ 1) rozpowszechniany program rażąco i poważnie narusza zakaz nawoływania do nienawiści ze względu na rasę, płeć, narodowość lub religię, lub przepisy art. 18 ust. 4 i 5, i w programie tym, w okresie ostatnich 12 miesięcy, co najmniej dwukrotnie zamieszczone zostały treści nawołujące do takiej nienawiści lub naruszające te przepisy;”

Proponujemy zastąpić:

„ 1) rozpowszechniany program rażąco i poważnie narusza zakaz nawoływania do nienawiści ze względu na rasę, niepełnosprawność, płeć, narodowość lub religię, lub przepisy art. 18 ust. 4 i 5, i w programie tym, w okresie ostatnich 12 miesięcy, co najmniej dwukrotnie zamieszczone zostały treści nawołujące do takiej nienawiści lub naruszające te przepisy;”

str. 23 art.18 ust.1 zapis:

„Art. 18. 1. Audycje lub inne przekazy nie mogą propagować działań sprzecznych z prawem, z polską racją stanu oraz postaw i poglądów sprzecznych z moralnością i dobrem społecznym, w szczególności nie mogą zawierać treści nawołujących do nienawiści lub dyskryminujących ze względu na rasę, płeć, wyznanie lub narodowość.”

Proponujemy zastąpić:

Uzasadnienie

Zakaz nienawiści powinien obejmować równie istotną kwestię jaką jest nienawiść ze względu na niepełnosprawność. Wprowadzenie tego zakazu przyczyni się skutecznie do eliminowania przejawów dyskryminacji osób z niepełnosprawnością.

Na str. 5 i 22 proponujemy, aby sformułowanie „dla osób z upośledzeniem wzroku i słuchu” zastąpić sformułowaniem „dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu”.

str. 5 pkt 7 zapis:

„7) stopniowe zapewnianie dostępności usług medialnych dla osób z upośledzeniem wzroku i słuchu,”

Proponujemy zastąpić:

„7) stopniowe zapewnianie dostępności usług medialnych dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu,”

str. 22 pkt 1 zapis:

„1) zapewniania stopniowej dostępności do usług medialnych dla osób z upośledzeniem wzroku lub słuchu (art.3c Dyrektywy – proponowany art.18a Ustawy),”

Proponujemy zastąpić:

„1) zapewniania stopniowej dostępności do usług medialnych dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu (art.3c Dyrektywy – proponowany art.18a Ustawy),”

str. 22 pkt 4.7.1. zapis:

„Zasady wspólne dotyczą identyfikacji dostawcy usług medialnych, zakazu nawoływania do nienawiści, dostępności usług dla osób z upośledzeniem wzroku lub słuchu, zakazu emitowania filmów poza okresami licencyjnymi, ogólnych zasad przekazów handlowych (reklamy, sponsorowania, telesprzedaży, lokowania produktów).”

Proponujemy zastąpić:

„Zasady wspólne dotyczą identyfikacji dostawcy usług medialnych, zakazu nawoływania do nienawiści, dostępności usług dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu, zakazu emitowania filmów poza okresami licencyjnymi, ogólnych zasad przekazów handlowych (reklamy, sponsorowania, telesprzedaży, lokowania produktów).”

Uzasadnienie

Propozycja zmiany terminologii z „osób z upośledzeniem” na „osoby z niepełnosprawnością” wynika nie tylko z negatywnego wydźwięku słowa "upośledzony" oraz negatywnych skojarzeń jakie ono za sobą niesie, ale także z powszechnego odchodzenia od tego sformułowania, jako sformułowania piętnującego osoby z niepełnosprawnością. Zgodnie z przygotowywanym projektem Ustawy o Wyrównywaniu szans osób z niepełnosprawnością, określenie "osób niepełnosprawnych" również jest niepoprawne, gdyż mówiąc tak sugerujemy, że niepełnosprawność jest cechą główną tej osoby. Dlatego zaleca się sformułowanie "osoba z niepełnosprawnością".

Dodatkowo na str. 22 w pkt 1 i pkt 4.7.1. oraz na str. 23 w pkt 4.7.4. i na str. 23/ 24 pkt 2 (art.21 ust.1 pkt 10) proponujemy, aby spójnik „lub” w zapisie „wzroku lub słuchu” został zmieniony na spójnik „i” proponowany zapis „wzroku i słuchu”.

str. 22 pkt 1 zapis:

„1) zapewniania stopniowej dostępności do usług medialnych dla osób z upośledzeniem wzroku lub słuchu (art.3c Dyrektywy – proponowany art.18a Ustawy),”

Proponujemy zastąpić:

„1) zapewniania stopniowej dostępności do usług medialnych dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu (art.3c Dyrektywy – proponowany art.18a Ustawy),”

str. 22 pkt 4.7.1. zapis:

Proponujemy zastąpić:

str. 23 pkt 4.7.4. zapis:

„Dostępność usług dla osób z niepełnosprawnością wzroku lub słuchu.”

Proponujemy zastąpić:

„Dostępność usług dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu.”

str. 23/ 24 pkt 2 zapis zaliczający do obowiązków mediów publicznych:

„art.21 ust.1 pkt 10 zapewnianie dostępności programów lub ich części, i innych usług dla osób z niepełnosprawnością wzroku lub słuchu.”

Proponujemy zastąpić:

„art.21 ust.1 pkt 10 zapewnianie dostępności programów lub ich części, i innych usług dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu.”

Uzasadnienie

W celu ustalenia rzeczywistej woli ustawodawcy, należy zwrócić uwagę na Użyte w zapisach spójniki, co ma szczególne skutki dla wykładni. W braku dostatecznego uzasadnienia dla nadania spójnikom szczególnego znaczenia, przyjmuje się bowiem znaczenie, jakie wynika z języka potocznego w wyniku którego może dochodzić do przekształcenia przepisu prawnego. W pewnych przypadkach spójnik „lub" oraz jego semantyczne odpowiedniki mają znaczenie alternatywy rozłącznej, w innych zaś sens ich jest niejednoznaczny. W tym przypadku jednoznaczna interpretacja zapisów zawierających spójnik „lub" nie jest możliwa. Nie jest bowiem jasne, czy zapis np. z str. 24:

„Art.18a. 1. Nadawcy powinni dążyć do stopniowej dostępności programów dla osób z niepełnosprawnością wzroku lub słuchu poprzez wprowadzanie odpowiednich udogodnień, w szczególności audiodeskrypcji, napisów dla niesłyszących, języka migowego”,

dopuszcza zastosowanie ułatwień odbioru audycji zarówno dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu (alternatywa nierozłączna), czy jest to traktowane w postaci albo zastosowania ułatwień odbioru audycji dla osób z niepełnosprawnością wzroku albo zastosowania ułatwień odbioru audycji dla osób z niepełnosprawnością słuchu (alternatywa rozłączna).

Jak z tego wynika, spójnik „lub" nie spełnia warunku jednoznacznej wykładni, tym bardziej, iż bardzo często o jego znaczeniu decyduje nie wartość logiczna zdań składowych, ale subiektywna interpretacja. Logiczna nieostrość spójnika „lub", może oznaczać zatem, iż w celu osiągnięcia dostępności, wystarcza zastosowanie tylko jednej z alternatywnych form dostępności, dostosowanej do potrzeb tylko jednej grupy odbiorców z niepełnosprawnością.

Zmiana spójnika „lub” na „i”, jest także właściwa, gdyż już we wcześniejszym zapisie na str. 5 pkt 7 został zastosowany spójnik „i”:

„7) stopniowe zapewnianie dostępności usług medialnych dla osób z upośledzeniem wzroku i słuchu.”

Natomiast na str. 23 w pkt 4.7.4. w tytule możemy przeczytać:

„4.7.4. Dostępność usług dla osób z niepełnosprawnością wzroku lub słuchu”,

zaś w dalszej części tego zapisu następuje zmiana spójnika z „lub” na „i”:

„Obowiązek zachęcania dostawców usług medialnych do zapewnienia, by świadczone przez nich usługi stawały się stopniowo dostępne dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu.”

Ujednolicenie terminologii dotyczącej osób z niepełnosprawnością oraz zastosowanie spójnika „i” we wszystkich zapisach dotyczących dostępności usług dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu umożliwi jednoznaczną interpretację przepisu prawnego.

Na str. 24 pkt 1 zapis obejmujący udogodnienia zapewniające dostępność:

Proponujemy zastąpić:

„Art.18a. 1. Nadawcy powinni dążyć do stopniowej dostępności programów dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu uwzględniając każdą z następujących form udogodnień:

audiodeskrypcja,
napisy dla niesłyszących,
język migowy.”

Uzasadnienie

Dyrektywa 2007/65/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia 2007 roku zwana dyrektywą „o audiowizualnych usługach medialnych” zarówno w preambule (motyw 64 i 67), jak i w części normatywnej (art. 3c) zachęca państwa członkowskie Unii Europejskiej aby dostawcy usług medialnych podlegający ich jurysdykcji zapewniali dostępność swych usług dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu. Dyrektywa wymienia także środki pozwalające osiągnąć taką dostępność, a więc: tłumaczenie na język migowy, napisy dla niesłyszących, audiodeskrypcję oraz prostą w obsłudze nawigację.

Wskazanie środków umożliwiających osiągnięcie dostępności pozwoli uniknąć nieporozumień w aspekcie uzyskiwania dostępności oraz wskaże odpowiednie rozwiązania właściwe dla danych ograniczeń percepcji, dla samych nadawców.

Na str. 24 pkt 2. zapis:

„2. Krajowa Rada, w drodze rozporządzenia, po konsultacji z nadawcami może określić sposób zapewniania dostępności programów dla osób z niepełnosprawnością wzroku lub słuchu, dążąc do zachęcania do tego nadawców, uwzględniając możliwości techniczne, potrzeby odbiorców, charakter programów, sposób ich dostarczania, ich wpływ na kształtowanie opinii publicznej i oddziaływanie na interesy odbiorców, bez nakładania nieuzasadnionych obowiązków na nadawców.”

Proponujemy zastąpić:

„2. Krajowa Rada, w drodze rozporządzenia, po konsultacji z nadawcami określi minimalny udział w programie telewizyjnym audycji z udogodnieniami odbioru dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu, dążąc do zachęcania do tego nadawców, uwzględniając różnorodną ofertę programową w różnym czasie antenowym, możliwości techniczne, potrzeby odbiorców, sposób ich dostarczania, ich wpływ na kształtowanie opinii publicznej i oddziaływanie na interesy odbiorców, bez nakładania nieuzasadnionych obowiązków na nadawców.”

Uzasadnienie

Określenie minimalnego udziału w programie telewizyjnym audycji z ułatwieniami odbioru dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu jest niezbędne w celu ustalenia wymaganego minimalnego pułapu dostępności, który mają zapewnić nadawcy. Taki zapis zapewni także osoby z niepełnosprawnością wzroku i słuchu, iż programy telewizyjne będą rzeczywiście dostosowywane do ich możliwości percepcyjnych. Do tej pory osoby te pozostawały wykluczone z dostępu do audycji oferowanych przez nadawców telewizyjnych. Słuszność tego zapisu potwierdzają także doświadczenia z innych Państw Członkowskich, które ustalając procentowy udział w programie telewizyjnym audycji z napisami, audiodeskrypcją i językiem migowym zachęciły swych nadawców do ich wdrażania, a osobom z niepełnosprawnością wzroku i słuchu zapewniły dostęp do usług audiowizualnych. Na podkreślenie zasługuje także fakt, iż ustalenie procentowych progów pozwoliło nie tylko na rozpoczęcie wdrażania proponowanych środków dostępności, ale zachęciło także nadawców do podnoszenia dostępności oferowanych audycji telewizyjnych.

Przy określaniu minimalnego udziału w programie telewizyjnym audycji z ułatwieniami odbioru powinna być także uwzględniana różnorodna oferta programowa, emitowana w różnym czasie antenowym, tak by dostęp do audycji emitowanych w godzinach najwyższej oglądalności miały również osoby z niepełnosprawnością wzroku i słuchu.

Określając charakter audycji z audiodeskrypcją, napisami oraz językiem migowym, nie powinny być brane pod uwagę reklamy. Dodatkowo w audycjach mających charakter informacyjny, w których dominuje przekaz słowny, nie powinna być stosowana audiodeskrypcja.

Zapisy odpowiednio regulujące stosowanie środków ułatwiających odbiór oferty programowej dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu, sprawią iż w przejrzysty sposób określona zostanie dostępność usług audiowizualnych.

Środki umożliwiające odbiór usług audiowizualnych od dawna powszechnie stosowane są w wielu krajach, które zadbały o stosowne regulacje prawne. W Kanadzie dla przykładu decyzją Radio Television and Telecommunications Commission (odpowiednik KRRiT) od 2001 roku każda stacja telewizyjna, która stara się o odnowienie koncesji musi zobowiązać się do wprowadzenia m.in. audiodeskrypcji.

Zasady stosowania audiodeskrypcji, napisów i języka migowego przez instytucje związane z szeroko pojętą kulturą są uregulowane prawnie także w Wielkiej Brytanii - Communications Act 2003

http://www.opsi.gov.uk/acts/acts2003/ukpga_20030021_en_28#pt3-ch4-pb11

http://www.tinyurl.pl?GRz6fzS5

Z raportu OFCOM (odpowiednik KRRiT) wynika, że wszystkie kanały publicznej stacji BBC przekroczyły już obowiązkowy dla nich, procentowy udział audycji z audiodeskrypcją (np. w BBC Three stanowią one już blisko 27% programu). Obowiązek emitowania audycji z audiodeskrypcją spoczywa też na kilkudziesięciu kanałach stacji prywatnych i wiele z nich zastosowało tę technikę w zakresie nawet szerszym, niż wymagany (np. w prywatnej stacji Sky Movies HD2 audiodeskrypcja towarzyszy ponad 30% programów!). W przypadku audycji z napisami dla niesłyszących wskaźniki są jeszcze wyższe - w BBC Three udział takich programów w ofercie kanału przekroczył 98%.

Wierzymy, że Polska szybko dołączy do grupy państw, w których niepełnosprawność nie jest barierą w dostępie do dóbr kultury audiowizualnej, zwłaszcza tych finansowanych ze środków publicznych.

Określając zakres udostępnianych audycji służących rozwojowi kultury, nauki i oświaty, ze szczególnym uwzględnieniem polskiego dorobku intelektualnego i artystycznego, osoby z niepełnosprawnością wzroku i słuchu będą mogły wreszcie stać się równoprawnymi odbiorcami oferowanych audycji telewizyjnych. Umożliwi to przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu osób z niepełnosprawnością sensoryczną poprzez stworzenie możliwości zapoznawania się z najlepszymi przykładami różnego rodzaju twórczości i działalności kulturowej.

Szacuje się, że w skali Polski osób mających poważne problemy z widzeniem i słyszeniem utrudniającym odczytywanie informacji, oglądanie telewizji, słuchanie radia i innych przekazów dźwiękowych i wizualnych jest ponad 200.000 (słownie dwieście tysięcy). Niepełnosprawność wzroku i słuchu stanowi bardzo często barierę nie do pokonania w dostępie do mediów i szeroko pojętych dóbr kultury. Trzeba pamiętać, że ze względu na proces starzenia się społeczeństwa, problemy te mogą dotknąć każdego obywatela.

Rozwiązania dotyczące stosowania różnego rodzaju ułatwień dostępu do mediów elektronicznych (napisy, język migowy dla osób z niepełnosprawnością słuchu oraz audiodeskrypcja dla osób z niepełnosprawnością wzroku) występują w wielu krajach, m.in. w Wielkiej Brytanii, Francji, Irlandii, Hiszpanii, Włoszech, Norwegii, Belgii, Republice Czeskiej, Bośni i Hercegowinie. W niektórych przypadkach wymogi stosowania takich udogodnień obejmują zarówno nadawców publicznych, jak i koncesjonowanych nadawców prywatnych.

Żywimy nadzieję, iż przedstawione przez Fundację Audiodeskrypcja propozycje zapisów do nowelizacji ustawy o radiofonii i telewizji spotkają się z Państwa przychylnością i poparciem.

Z poważaniem

Zarząd Fundacji Audiodeskrypcja

Tomasz Strzymiński

Barbara Szymańska

Katarzyna Dziedzik

Aneta Szymańska

Fundacja Audiodeskrypcja
ul. Gaskiewicza 15
15-128 Białystok
www.audiodeskrypcja.org.pl
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.
Numer konta: 46 1370 1037 0000 1701 5129 6600
NIP: 9661985500
REGON: 200259482
KRS: 0000325337
Sąd Rejonowy w Białymstoku, XII Wydział Gospodarczy KRS
ul. Mickiewicza 103, 15-950 Białystok

Fundacja Audiodeskrypcja
Drzwi do kultury i sztuki

Górne menu

Główne menu